Doom Engine

Wyobraź sobie, że dostajesz w pracy zadanie skonstruowania czegoś zupełnie nowego. Czegoś, co jeszcze nie do końca wiadomo jak ma działać, ale musi być zrobione. Inżynier z mojej miejscowości Mieczysław Bekker pracował na przykład w latach 60tych nad łazikiem księżycowym dla Nasa. Co za zadanie.

30 lat później niewielkie studio produkujące gry o nazwie ID Software wymyśliło sobie, że zrobi grę, jakiej nie widział świat. Miała być to strzelanka 3D, ale oferująca znacznie lepszą grafikę i dynamiczniejszą grafikę, niż ich poprzednia gra, Wolfenstein 3D. Mały problem - silniki gier oferujące takie możliwości, wtedy jeszcze nie istniały. John Carmack podjął się wyzwania stworzenia własnego silnika, nazwanego id Tech 1. Tą grą był Doom z 1993 roku.

Głównym założeniem tego silnika, było to, że renderował on widok 3D z widoku 2D, uwzględniając informację o wysokości. Gra jest podzielona na oddzielne mapy, w których pomieszczenie nie może znajdować się nad innym pomieszczeniem. Jest to ograniczenie, ale jego wynikiem jest to że widok podglądu mapy jest bardzo czytelny. 

Gracz nie ma możliwości skakania, poruszania głową i celowania w górę czy w dół, co może nieco przeszkadzać na początku współczesnym graczom. Wynika to z ograniczeń silnika. Jednocześnie, Doom nie jest grą 2-wymiarową, ponieważ uwzględnia wysokość w wielu sytuacjach. Przykładowo, więksi wrogowie nie mogą przejść przez za małe drzwi, a wrogowie latający aby zaatakować gracza, muszą zmienić wysokość lotu. Albo wystrzelić fireballa :) Żeby było ciekawiej, to wysokość eksplozji jest nieskończona, a same eksplozje i zasięg ich rażenia, są kwadratem a nie kołem.

Założenia i ograniczenia sobie, ale jak to wszystko zostało "zakodowane"? John Carmack znalazł badanie naukowe na temat Binary space partitioning, techniki renderowania obrazu w wydajny sposób i zaimplementował je w grze. 

Silnik id Tech 1 od początku zakładał, że dane będą trzymane osobno od silnika, w pliku o formacie WAD. Dzięki temu, znacznie łatwiejsze stało się tworzenie nowych etapów i modowanie gry.

Wrogowie mają zaimplementowaną prostą logikę, która daje dużo satysfakcji z gry. Przykładowo, gdy wróg nie usłyszał gracza, to stoi w miejscu. Jeśli go usłyszy, zaczyna go aktywnie poszukiwać i atakować. Może też atakować inne potwory, gdy zostanie przez nie przypadkowo zraniony. Są też bardzo agresywni. 

Dużą rolę w silniku odgrywa losowość, dzięki niej, każde starcie wydaje się mieć trochę inny przebieg. Broń daje losowe obrażenia, wrogowie atakują czasem mocniej, czasem słabiej. Losowo generowany jest nawet każdy tor poszczególnych śrucin wystrzeliwanych ze strzelby. 

W grze zaimplementowano także podłogi raniące gracza, dużą ilość broni, coraz trudniejszych wrogów i system epizodów. Jest też kultowa broń BFG. Rozwiązania zaimplementowane w grze stanowią podwalinę wszystkich FPS, które powstały do tej pory.

Jak trzyma się Doom z 1993 roku z perspektywy tylu lat? 

Jest to rewelacyjna, szybka, krwawa i ciemna gra, która daje masę przyjemności nie tyle z eliminowania kolejnych wrogów, co z powodu możliwości rywalizacji ze samym sobą. Poszczególne etapy Dooma są krótkie, całą grę można ukończyć w kilkanaście minut. Początkujący gracz męczy się z nią jednak o wiele dłużej, ponieważ albo nie radzi sobie z wrogami, albo błądzi. W Doomie istnieje druga meta-gra, polegająca na stawianiu sobie wyzwań, takich, jak na przykład jak najszybsze przejście etapu, albo przejście etapu bez strzelania. Dzięki temu, do gry chce się wracać. 

Świetny jest design poziomów, które z czasem, stają się coraz bardziej demoniczne. 

Zdziwiło mnie, że zaczynając nowy epizod Dooma, musimy uważać na ilość amunicji. Pierwsze 2 etapy z epizodu 2 i 3 etapy z etapu 3 są wymagające, ponieważ mamy tylko podstawową broń i mało nabojów. 

Jest to także gra przyjemna, w której często wystarczy przeć do przodu i uważnie patrzeć na mapę, by nie zabłądzić. Zawiera też masę sekretów, w tym sekretnych etapów.