A ty siej, a nuż coś urośnie, czyli życie intencjonalne

Życie jest pełne rozproszeń, pragnień i presji ze strony innych. Wokół Ciebie toczy się wojna, jeśli ulegniesz tym czynnikom i nie skupisz się na kilku ważnych dla Ciebie rzeczach, będzie dręczyło Cię poczucie niespełnienia. Możesz albo ulec presji, albo pozostać przy tych rzeczach które dają Ci radość.

Czułem to jeszcze jak byłem dzieckiem, kiedy poświęcałem na naukę rysowanie i inne pasje znacznie więcej, niż jakiemukolwiek znajomemu.

Jednocześnie widziałem negatywne przykłady osób które nie panowały nad swoim życiem i miałem przeczucie, że to ja mam rację. Istniały dla mnie wtedy tylko dwie drogi. Jedna to postawa poświęcania się swoim zachciankom, druga - nauce. W moim przekonaniu utwierdziło mnie dopiero natrafienie na książki rozwojowe. Nie trzeba daleko szukać by dowiedzieć się, że aby coś osiągnąć, trzeba:

• Skupić się na ograniczonej ilości umiejętności
• Poświęcać czas na ich aktywną, świadomą naukę
• Zrezygnować z rozproszeń które odciągają nas od celu
  

Moja znajoma kiedyś tłumaczyła się z głębokiego uczucia niespełnienia w życiu. Studiowała i pracowała, była ambitna, a jednocześnie, mnóstwo czasu zabierały jej rozproszenia ze strony znajomych. Po kilku latach takiego życia między pracą a imprezami, została w tym samym miejscu pod względem zawodowym, ale rozwinęła strefę wspólnoty z innymi.

Są osoby poświęcające całe życie na karierę, które następnie żałują że nie poświęcały więcej czasu rodzinie czy wspólnocie. Coś za coś.

Jak widzisz są tutaj dwa przykłady - życie mocno skupione i poświęcone na rozwój, oraz odwrotne, rozproszone i nastawione na przetrwanie. Pierwszy przykład pokazuje życie intencjonalne, drugi, życie które po prostu się dzieje, zwykle od weekendu do weekendu.

Drążąc głębiej można znaleźć negatywne przykłady życia pełnego wyrzeczeń i skupionego. Niektóre osoby odrywają się od świata po to, by spędzać całe lata na zgłębianie jakiejś dziedziny. Sam wychwalam taką postawę, ale jednocześnie zdaję sobie sprawę z tego, jak dużą nierównowagę ona wprowadza. Przykładem może być główny bohater filmu Piękny Umysł, który zatracił się w maniakalnym poszukiwaniu nieistniejących połączeń między wycinkami z gazet. Rosyjski matematyk Perelman rozwiązał jeden z problemów millenijnych za co został nagrodzony milionem dolarów, jednak zdecydował się nie odbierać nagrody i wycofać się ze społeczności matematycznej. Im więcej wiemy i umiemy tym trudniej nas zrozumieć innym osobom. Czasem stajemy się dziwni, odstajemy od społeczeństwa i jednocześnie przestajemy go potrzebować. 

Świetnym przykładem jest scena z filmu Heat. Policjant grany przez Pacino został zapytany przez DeNiro, czy ten nie chciałby mieć normalnego życia. Odpowiedział - a czym jest normalne życie? Czy to gra w piłkę i grill? Ludzie kierowani obsesją nie zwracają uwagi na takie rzeczy, uważają je jako przeszkody w tym co robią.

Stanisławowi Lemowi zarzucano, że jego rozprawy rozumie tylko Stanisław Lem. Czasem taka postawa prowadzi do zbrodni, czego przykładem może być ukryty w chatce w Montanie Ted Kaczyński wysyłający bomby.

Jordan Peterson kiedyś powiedział, że przez naszą pracę chwilowo ograniczamy to, czym się interesujemy, izolujemy się od wspólnoty. Z czasem jednak gdy osiągniemy dobre rezultaty, możemy stać się wartościowym członkiem wspólnoty, ponieważ zyskamy prestiż społeczny czy pieniądze.

Posiadanie jakiegoś dziwnego hobby na pewno nie przyniesie Ci popularności wśród znajomych, o ile nie zajmują się oni tym samym. Ludzie przyjmują wszystko za pewnik (z ang. - take for granted), nie zdają sobie trudu ile kosztuje zdobycie jakiejś umiejętności. Kiedyś zaangażowałem się w origami. Była to moja pasja z dzieciństwa, z czasem dzięki dokładności i cierpliwości, byłem w stanie złożyć nawet najbardziej skomplikowane modele.



Nie dziwi mnie wcale to, że inni ludzie patrzyli na te prace bardziej jak na nieszkodliwe dziwactwo, niż je podziwiali. Podobnie było z programowaniem, na początku ludzie chcieli mi to wybić z głowy, potem się śmieli, na koniec marudzili że programiści zarabiają 5 razy więcej niż ludzie na normalnym etacie.

Twórca nominowanej do Oskara Katedry Tomasz Bagiński kiedyś zrezygnował z dotychczasowych zleceń. Zamknął się w domu i tworzył ją od września 1999 do kwietnia 2002, podobno patrząc jak topnieją jego oszczędności. Można sobie tylko wyobrazić ile musiał nasłuchać się ze strony znajomych, że powinien zrezygnować z projektu i zająć się czymś innym. Sukces festiwalowy tego filmu pozwolił na rozwinięcie firmy Bagińskiego.

Mój znajomy po pracy naprawia zegarki. Kiedyś usłyszał że jego złota Omega Seamaster z lat 50 tych wygląda jak jakiś dziadkowy zegarek wygrzebany ze śmietnika. Nie oczekuj od tłumu który Cię otacza żadnego docenienia swojej pracy. W społeczeństwie mamy niewielki procent twórców, pozostali ludzie to krytycy którzy wyrażają swoje zdanie czy są o to proszeni, czy też nie.

Wracając do tematu rozproszeń, warto zastanowić się, jak duży sukces moglibyśmy osiągnąć, gdybyśmy odłożyli cały balast który obecnie nosimy. Tym balastem mogą być problemy rodzinne, błędne przekonania, lęki i obawy, a także cały ten szmelc na który marnujemy czas w sieci. Róbmy swoje.

Jeśli czujesz w sobie chociaż cień pasji do robienia czegoś więcej poza normalnym życiem, idź w to w pełni. Nie zwracaj uwagi na inne osoby, pozwól by Twoje dziwactwa stały się Twoimi mocnymi stronami. Pasja zaprowadzi Cię tam, gdzie inni zwykli ludzie nigdy nawet nie pomyślą że mogliby trafić. Gdy spotykasz się z trudnościami z ich strony wskazuje to jedynie na to, że idziesz w dobrym kierunku. Keep going.